Yaklaşık 10 yıl önce bir akşam bahçeye çıktığımda, karanlık, beklediğim olası bir şeydi.
Fakat kopkoyu karanlık, ilk defa karşılaştığım ürkütücü, tuhaf ve hiç bir azanızın tutanak bulamadığı büyük bir boşluk olduğunu fark ettim.
Ve ilk olarak, Kur’anın ifade ettiği “Kopkoyu karanlık” bu olsa gerek diye düşündüm.
Karanlığı hepimiz biliriz. Ancak karanlığı bazılarımız görmüştür.
Kopkoyu karanlığı görmek, gözünüzün, etrafınızdaki en ufak bir silueti ve ellerinizi dahi görememesi sadece karanlığa şahitlik etmesidir. En önemli nokta ise, gözün açık olmasına rağmen karanlık dışında hiç bir şey görememesidir.
Güven içinde olduğunuzu bilseniz dahi, eşya ile bağımızın kesilmesinden doğan güvenlik endişesi, bizi şiddetli bir şekilde aydınlık arayışına yönlendirir.
Hemen ilk yaptığımız ise, karanlık ile gelen belirsizlikleri aydınlık ile giderme çabasıdır.
İşte vahyin temsil ettiği aydınlık, insanoğlunu her türlü karanlığın risklerinden ve belirsizliklerden kurtarmayı vadeden aydınlığın kaynağıdır.
Ancak bu aydınlığa karşı, vahyin koyu karanlık ile ifade ettiği cehalet, zemini müsait her dönemde hortlamaktadır. Ve bu koyu cehalet, istismarcıları eliyle önce kutsanıp sonra da pazarlanmaktadır.
Üzücü olan ise, bu pazarı aydın görünümlülerin bilinçli bir şekilde desteklemesidir.
Fakat cehaleti zirveye taşıyan asıl sorun,
cehalet farkındalığı oluşmamış, cehalete müşteri olanlardır.
Bu müşterilerde bilinçlenerek, cehalet farkındalığı oluşmadıkça, aydınlıktan istifade etmek yerine bir ömür cehalete müşteri olarak cehaleti obezleştirirler.
Ve bulundukları her ortama cehalet taşıyıcılığı görevi üstlenirler.
Oysa insana bahşedilen hayat bir imkân, ömür ise bir fırsattır, bu imkân ve fırsatı cehaletin pazarında heba etmemek, emek verilmiş bir bilinç gerektirmektedir.
Ne mutlu cehalet farkındalığı oluşup, aydınlık için çaba sarf edenlere! Ne mutlu Resulün bize ulaştırdığı aydınlığı omuzlarında taşıyanlara!
Selam olsun karanlığı görenlere!
Selam olsun hayata vahiy ile dokunanlara!!
Selametle – Yasemin İslamoğlu, 20.10.2017
