Ne yaptığımız önemlidir, Ne kadar yaşadığımız değil,
NASIL ve NE İÇİN yaşadığımız, NE YAPTIĞIMIZ önemIidir.
Anladığın, TECRÜBE ettiğin, yaşama indirgediğin, hayatlaştırdığın her AYET kadar varsın. Bunlar kadar şahedetin, şahitliğin gerçekleşmiş demektir.
Ayinesi iştir, ameldir, yaptıklarıdır. Lafa bakılmaz.
Değişmek, AHSENU AMEL yapmak ve karanlığa ışık olmak önemlidir.
İnsana say’ından, çalışmasından, vesile ve sebep olduklarından başka bir şey yoktur. 53/39-42, 79/35, 76/22, 4/32, 36/12, 3/195,34/3, 10/61vb.
Zira, Din, yaşamdır, yaşam biçimidir, düşünce inanç kabullenim ve yargılar ile eylemlerdir.Bunun için:
Her ne iş yapıyorsa, kendine ve insanlığa faydası olanı yapmalı,
Hangi iş veya uğraş olursa olsun, o işi usulüne uygun olarak ve en güzele, en mükemmele ulaşacak şekilde yapmalı, azami gayret ve özeni göstermeli, yaptığını kendi beğenmeli ve hayran kalmalı,
Sözünde durmalı, anlaşmalara riayet etmeli,
Her varlığın hak ve hukukunu gözetmeli,
Her konuda, yeniliğe, bilgiye ve gelişime açık olmalı, eleştirilerden yaralanmalı,
Kendisine Rabbil aleminin ihsan ettiği gibi, başkasına ihsan, ikram yapmalıdır.
Hiçbir nedenle, insanların acizliğinden, bilgisizliğinden, zayıflığından yararlanıp aldatmamalı,
Kimsenin sırtına binerek veya zarar vererek, haksız yollara başvurarark menfaat elde etmekten kaçınmalıdır 4/29 vb.
Kısaca, İNSAN olmalıdır.
Sevgi, saygı ve güvenin adı, adresi olup bu yolda zirveleşmelidir.
İnsan, bilmek veya bilgi yüklenmekle değil, yaşamakla, yaşadıklarıyla, amelleriyle anlam ve değer kazanmaktadır.
Muhabbetle
Ahmet Aldemir, 2015
