Hiç yenilmezsek dünyanın bir imtihan yeri olduğuna nasıl iman edeceğiz

Depresyondaki birini dinlediğinizde dehşet, ümitsizlik ve suçluluk kesif karanlığıyla odayı doldurur. En derinlerde duyguyu hissetmek yoktur, duygu tarafından uyuşturulmak vardır.

Dünyaya karşı mutlak bir kayıtsızlık ve uyuşma.

Bir zırh iner ve sizin geçmişinizle bugününüz arasındaki bağlantıyı koparır. Bir zırh iner ve sizin hayatla bağınızı söker atar.

İnsanın kendisinden sevdiklerine bir yol bulmasını bir kenara bırakın, kendi hakikatine yabancılaşır insan. O ağır depresyonun koynunda sürekli aynı cümleyi mırıldanır kişi: ‘Kaybettim!’

Ne çok korkarız o kelimeden, kaybetmekten, yenilmekten nasıl da iğreniriz.

Yok, mu kuzum yenilginin de bize öğretebileceği bir şey?

Bu dünyaya salındığında ruhumuz, daima kazananlardan olacağımıza dair bir berat mı tutuşturuldu elimize? Hem o zaman hayrın da şerrin de Allah’tan geldiğini nasıl bileceğiz? Hiç yenilmezsek dünyanın bir imtihan yeri olduğuna nasıl iman edeceğiz?

Yüzünde gülücükler açtığında kazandığı günlerin hatırası canlanıyor, kasvetli bir bulut çöreklendiğinde yüzüne, ısrarla nasıl görkemli bir kaybeden olduğuna beni ikna etmek istiyor.

Kaybettiğini düşünüyor çünkü her dönemecinde maddi ödüllere boğulduğumuz bir hayat yarışında, geride kaldığı kanaatinde. Ömür koşusu devam ediyor ama rakipleri ona tur bindirmiş vaziyette. Yo bunu hiç içine sindiremez, kendisini acımasızca suçluyor. Önde olmalıydı, birinciliği kimselere vermemeliydi.

Kim bilir kaç yaralanmış ruhtan benzeri lakırdılar işittim. Kendi yörüngesini ancak başkalarının seyrine göre tayin edenler. Dünyayı bir yarışma yeri, kendilerini de durmaksızın koşmak zorunda olarak gören biçare ruhlar.

Kemal Sayar, 03.09.2018 – http://www.serbestiyet.com/yazarlar/kemal-sayar/kosma-dusersin-847365