1944 yılında Amerika Birleşik Devletleri’nde 20 yeni doğmuş bebek sadece fizyolojik ihtiyaçlarının karşılandığı bir deneye tabi tutuldular.
Teslim edildikleri bakıcılar deney talimatlarınca bu bebeklere sadece onları doyurmak, yıkamak ve bezlerini değiştirmek için yaklaşacak ve bunlar dışında hiç bir şey yapmayacaklardı.
Bakıcılara bu işleri yaparken dahi mecbur kalmadıkları müddetçe bebeklere hiç bakmamaları ve dokunmamaları, onlarla asla iletişim kurmamaları söylendi.
Bebeklere duygudan arındırılmış makineler gibi yaklaşıldığı halde tüm fiziksel ihtiyaçlarına azami ölçüde özen gösterildi. Ayrıca ortam hep steril tutuldu.
Dört ay sonra bebeklerin yarıdan fazlası çoktan ölmüştü. Bebeklerin ölmesi için fizyolojik hiçbir neden yoktu. Bebeklerin her biri istisnasız olarak, ölümlerinden bir süre önce ses çıkarmayı, bakıcılarının ilgisini çekmeye çalışmayı kesmiş, çoğunluğu hareket etmeyi, ağlamayı hatta herhangi bir jest mimik göstermeyi bıraktıkları bir evreye girmişti. Ölüm bebeklerin vazgeçtiği bu evreden sonra geliyordu.
Duygusal ihtiyaçları karşılanmayan bebeğin fiziksel ihtiyaçları eksiksiz karşılandığı halde ölme ihtimalinin yüzde yüze yakın olduğunu artık biliyoruz.
Bakıma muhtaç olarak doğduğumuz bir gerçek ancak bir çocuğun özellikle yaşamının ilk yıllarında en az su kadar, hava kadar ihtiyaç duyduğu şey, anne babasının kayıtsız şartsız sevgisi ve onu her şeyiyle kabulüdür.
Alıntı: Uzm. Dr. Gözde Yontar Psikiyatrist & Psikoterapist
