Allah, yerleri, gökleri, bizi ve her şeyi yaratan büyük kudret ve kuvvettir. Her şeydeki, herkesteki kuvvet ve kudret, onun kuvveti, onun kudretidir. O, her yerdedir fakat hiçbir şey Allah değildir. Gördüğümüz her şeyde O’nun sanatı, kudreti vardır.
Allah, bizim gibi bir insan değildir, onun sarayı, konağı yoktur.
O’nunla konuşmak, O’na kalbimizi anlatmak için arada vezirler, kapıcılar yoktur.
Allah’ı bulmak için kimseye yaranmaya gerek yok… Atalarımızın dediği gibi, “Allah’la kul arasına hiç kimse giremez.”
O’nu düşündük, hatırımıza getirdik mi, bilelim ki, O bizimle beraberdir; bizim kalbimizdedir; bizi görür ve duyar. Çünkü bütün görgümüz, bilgimiz, duygumuz, O’nun kuvvetiyle, kudretiyledir, ondandır.
Her yerde, her şeyde, bizim kalbimizde olan büyük Allah’ı bu küçük aklımız, layıkıyla bilmez. Fakat şu muhakkak ki, ona yaklaşmak için hocalara, imamlara hiç gerek yok; onlar, yalnız din âlimleridir; bilmeyenlere din öğretirler…
Allah’la kul arasına girmeye çalışan adamlar, Allah’ı bilemeyen, Müslümanlığa aklı ermeyen yalancı ve dolandırıcı cahillerdir. Peygamber ve Kuran’ı Kerim, bize Allah’ı böyle bildirmiştir.
Her vakit bizimle olan, bizimle bulunan büyük Allah’ın durağı, konağı olmadığı gibi, resmi, heykeli de yapılamaz.
O’nu düşünmek, O’nu sevmek, en büyük ibadettir. Kalbinde Allah sevgisi olmayan adamların ibadeti ise kör ve kurudur. Onlar, Allah’ın büyüklüğünü, bize verdiği nimetlerden dolayı merhametini, dünya yüzündeki güzelliklerini duymadan ibadet etmeye çalışıyorlar. Kendilerine ibadeti âdet etmişler de yapıyorlar demektir. Böyle ibadet de hiçbir vakit makbul değildir.
Ay, güneş, yıldızlar, insanlar, hayvanlar, bütün dünya, Allah’ın varlığını, birliğini, büyüklüğünü söyleyen bir kitap gibidir. (…) İnsan düşünürse Allah’ı her yerde bulur, onun kudretini her şeyde görür.
Alıntı: Abdulbaki Gölpınarlı, Cumhuriyet Çocuğunun Din Dersleri, 1927 baskısı
