Eğitimini tamamlamak üzere olan ressam ustasının yanına gider. Büyük usta çırağına der ki,
“Yaptığın son resmi, şehrin en kalabalık meydanına koy. Resmin yanına bir de kırmızı kalem bırak. İnsanlara, resmin beğenmedikleri yerlerine bir çarpı koymalarını rica eden bir yazı iliştirmeyi de unutma”
Öğrenci ustasının dediğini yapar. Birkaç gün sonra resmini kontrol etmek için meydana gittiğinde büyük bir üzüntü yaşar. Çünkü resminin her tarafında kırmızı çarpılar bulunmaktadır. Resmini alıp büyük bir utançla ustasının yanına gider.
Usta öğrencisinden yeni bir resim yapmasını ve yaptığı resmi yine aynı meydana koymasını ister. Fakat bu kez resmin yanına bir palet dolusu çeşitli renklerde boya ile birkaç fırça koymasını belirtir. Resmin yanına da insanlardan beğenmedikleri yerleri düzeltmesini rica eden bir yazı bırakmasını söyler.
Öğrenci denileni yapar. Birkaç gün sonra aynı meydana büyük bir korkuyla gider. Resmin yanına geldiğinde yüzünde büyük bir gülümseme oluşur. Zira resme hiçbir şekilde dokunulmamıştır. Bu sefer büyük bir gururla gider ustasının yanına.
Usta öğrencisinin gözlerine bakarak ona hayatının tavsiyesini veren cümleleri kurar.
“İlk resminde, insanlara fırsat verildiğinde ne kadar acımasız bir eleştiri sağanağı ile karşılaşılabileceğini gördün. Hayatında resim yapmamış insanlar dahi gelip senin resmini karaladı.
İkinci resminde ise onlardan yapıcı ve olumlu olmalarını istedin. Yapıcı olmak eğitim gerektirir. Sonuçta hiç kimse bilmediği bir konuyu düzeltmeye cesaret edemedi.”
O nedenle şu öğüdümü asla unutma.
Emeğinin karşılığını, ne yaptığını bilmeyen insanlardan alamazsın. Değer bilmeyenlere sakın emeğini sunma ve asla bilmeyenle tartışma.
Alıntı
