Tolstoy 1885 yılında kaleme aldığı “İnsan Ne İle Yaşar” kitabında, 2. hikâyede Pahom adında bir çiftçinin öyküsünü bize anlatır.
Pahom’un toprak sevdasını bilen bir adam, filanca bir yerde bir adamın topraklarını çok ucuza verdiğini ve Pahom’un güneşin doğuşundan batışına kadar çevreleyebildiği bütün alanı çok ucuza ele geçirebileceğini ona söyler.
Kazmaya başladıktan sonra sahip olduğu arazi ona yetmez ve hemen yanı başındaki arazi daha güzel diyerek kazmaya devam eder. En sonunda güneşin batmasıyla beraber, belirlenen çizgiye ulaşamadan nefessiz kalır ve yorgunluktan can verir.
Tolstoy bu hikâyeyi şöyle noktalar:
“Onun ihtiyaç duyduğu üç arşın kadar bir topraktı…”
