Eve geliyorsunuz, çocuğunuz sizinle oynamak istiyor, “Baba, beni kucağına al, benle oyna, şunu yap, benle konuş biraz…”
“Baba şimdi biraz uzanacak, bekle.” Çocuklarınızı yetiştirme şekliniz bu değil.
Çocuklarımızı alıp yürüyüşe çıkmak, onlarla spor yapmak, bahçeye çıkmak, hatta video oyunları oynuyorlarsa oturup onlarla video oyunu oynayın.
Onlarla Wii oynayın. Top oynayın, her ne olursa, sadece çocuklarınızla bir şeyler yapın.
Bu sınırları aşmak için önemli bir kısım. Böylece sizinle her şey hakkında konuşabilirler. Çünkü size söylüyorum, belirli bir yaşa ulaştıklarında her zaman yanlarında olacak biriyle konuşmaya ihtiyaç duyarlar. Bu insanın siz olmasını tercih edersiniz. Gayrimüslim tavsiyeleri verecek gayrimüslim bir arkadaşı değil. Kendiniz olmasını tercih edersiniz.
İlerleyen zamanlarda çocuğunuzun başka bir kişilik geliştirdiğini keşfetmek istemezsiniz. Çünkü onlarla hiç konuşmadınız ve birden bire gerçekten konuşmaya başladığınızda şöyle dersiniz:
“Bu bambaşka bir insan, kimsin sen? Sen senelerdir benim evimde mi yaşıyordun? Bu ne zaman oldu?”
“Bunların hepsi oldu baba. Oldu ama sen bilmiyordun. Meşguldün.”
Alıntı: Nouman Ali Khan
