Anne, baba!
Ben senden çok farklıyım. Sen ve senin gibilerinin inandığı ilâh, öyle bir ilâhtır ki, senin bu dünyada kendine, topluma ve halka karşı bütün sorumluluğunu, iradeni, inani vazifelerini üstlenmiş bir ilahtır. Sen de bu ilaha yaltaklanarak, adak ve niyazda bulunarak kendini her türlü cürmün ve cinayetin akıbetinden muaf görürsün.
Tıpkı sosyal hayatta yaptığın gibi. Ne zaman bir yerde sıkışsan hemen hileye ve çapulculuğa başvurursun. Sorununu halletmek için gerekirse yeni bir vergi kanunu çıkartır, hemen mahkemede gerekli kararları aldırırsın. Falanca şahsı görürsün, filan makama uğrarsın, oraya buraya telefon edersin, dalkavukluk edersin, rüşvet verirsin, torpil ayarlarsın, aracı bulursun vs.! Din konusunda da aynı şeyleri yapıyorsun. Nasıl ki sosyal hayatta parti pırtı, para pul, aldatma ve yalan dolanla hallediyorsan ve vali ya da hakimin yakını, akrabası, samimi dostları, onların üzerinde nüfuz sahibi olan kimselerle arayı kurarak her türlü pisliği yapmaktan, halkın malını gasp etmekten, ihanet etmekten ve kanunları delmekten geri durmuyorsan; aynı şekilde din konusunda da kainat Sultanı’nın dostlarından (!) birinin şefaatini, muhabbetini ve düşüncesini kendine çekerek bu sayede kendinin de haram olduğuna inandığın, dinin uygun görmediği halde hiçbir hatayı ve günahı işlemekten sakınmıyorsun. Bu kurduğun ilişki sayesinde dinin dahi artık seni bu amelleri işlemekten alıkoymuyor.
Kaynak: Ali Şeriati, Anne Baba Biz Suçluyuz, Fecr 2013, Sayfa 33-34
