Oyuncakla dahi olunmaz. Bence esas soru çocuklarımızı neden dahi yapmayı arzuladığımız.
Olası yanıtlar: 1- Dahi yapabileceğimize inandırılıyoruz.
Allah analı-babalı büyütsün. Ne kadar mütevazı bir temenni…
Kültürde çocukları dahi yapma arzusu yok pek. “Hayırlı evlat” yeterli.
Günümüz kültüründe ise mistisizmden de yararlanılarak içsel kaynakların her türlü başarı için yeterli olduğu propagandası pompalanıyor.
Ferrarisini satan bilgeye öykünüp satılacak Ferrariyi alabilecek dinginliği satın alma peşinde koşan beyaz yakalı dramını izliyoruz artık.
Bu trajedinin esas nedeni insanların her türlü konu için mutlak yeterli potansiyele sahip olduğu vaazını veren günümüz kültürü.
Çocuk osursa ailece alkışlanıyor mu? Tebrikler, bu kültürü bir sonraki kuşağa aktarıyorsunuz bile. Zone of proximal development kavramı çok önemli. Ama nine bu kavramdan hiç haberi yokken de bu konuda modern ebeveynlere göre daha sağlıklı.
Özetle dahi çocuk arzusunun 1. nedeni bunun mümkün olduğuna ikna edilmiş olmak.
Dahi çocuk yetiştirme arzusunun diğer nedeni ebeveynin kendi ihtiyacıdır.
“Ben potansiyelimin altında kaldım, çocuğuma bunu yaşatmayacağım”
Çocuklar erişkinlerin yarım kalmış projelerinin, tamamlanmamış arzularının şantiye alanı olmasınlar.
Diğer bir konu da oyuncakla dahi falan olmayacağının içten içe bilinmesine karşın eksik ebeveynliğin kefaretini ödeme arzusu.
Yemek azken ekmeği bol çıkarma gibi “Çocukla çok az vakit geçiriyorum bari dahi yapan oyuncak alayım”
Ebeveynin ya da ailenin ikamesi olabilecek oyuncak/etkinlik/hobi vs yoktur.
Çocuğunuzla çok vakit geçiremiyor musunuz? Geçirin. Hiç mi mümkün değil? Kabullenin ve çocukla suçluluk üzerinden ilişki kurmayın.
Psikiyatrist İlker Küçükparlak, 2014 – https://twitter.com/IKucukparlak
Oyuncak almayın! – Psikiyatrist İlker Küçükparlak http://kitapveinsan.com/oyuncak-almayin-psikiyatrist-ilker-kucukparlak/
